Chapter 9

Rozdział zawiera sceny przeznaczone dla osób pełnoletnich. Czytasz na własną odpowiedzialność.
***Evie***
Idę ciemnym korytarzem i co chwile słyszę krzyki jakiejś kobiety.
Prawdopodobnie jest to moja matka. No właśnie, prawdopodobnie.
Żadna lampka się nie świeci.
Gdy mam już zawracać, ktoś łapie mnie za nadgarstek i zaczyna ciągnąć  przed siebie.
Ledwo co nadążam a wszystko utrudnia mi podłoże, z którego od czasu do czasu wystają nierówne kamienie. Potykam się o jeden i ląduję na podłodze. Ból który pulsuje z mojej kostki jest niemiłosierny i wnioskuję że ją skręciłam.
D: Wstawaj szmato, nie ma czasu na leżenie. Na to będziemy mieć jeszcze czas - David prychnął w moim kierunku i kazał się ruszać szybciej. Podniosłam się z podłogi i zaczęłam za nim kuśtykać. W pewnym momęcie zatrzymał się i kazał mi wejść do ciemnego pokoju.
Zapalił światło i na podłodze zobaczyłam moją rodzicielkę. Na całym ciele miała siniaki i kilka świeżych rozcięć na policzkach.
Jeżeli to on jej to zrobił...a z resztą kto inny by to zrobił?
To musiał być on.
Popchnąlł mnie na ścianę i zaczął szukać czegoś po moich kieszeniach
Zapiszczałam kiedy dotknął mojej intymnej części ciała.
Moja matka cały czas się darła.
D: Zamknij się kurwo! A ty kochana pójdziesz ze mną. Zmieniłem zdanie. Najpierw się zabawimy.
***Niall***
Szukam jej już od godziny.
Kurwa, nie wytrzymam jeżeli coś jej się stanie.
Niech tylko ten drań ją tknie a przysięgam że powyrywam mu nogi z dupy.
Będzie cierpiał jak nigdy.
Sprawdziłem jego wszystkie kryjówki o których mówiła mi kiedyś Ev.
Ani śladu.
Zadzwoniłem po policję, ale wcześniej niż 24 godziny po zaginięciu nie zareagują.
Mogę liczyć tylko na to, że ona nie jest z nim i czeka do jutra, dlatego też parkuję pod moim domem i wchodzę do środka.
Moja siostra od razu się na mnie rzuca i zaczyna zadawać mi w cholerę pytań.
Ojca nie ma. Wyjechał na jakieś spotkanie biznesowe, więc idę do sejfu który ma w pokoju i wyciągam z niego pistolet.
Sprawdzam czy magazynek jest pełny i chowam go za paskiem spodni.
Potem niczego sobie idę do auta i zasypiam w nim.
Może jutro dziewczyna da mi znać...
***Evie***
David zabrał mnie do pomieszczenia obok.
Płakałam i wyrywałam się mu za co dostałam siarczystego policzka.
Zapiekło.
Następnie rzucił mnie na materac i zaczął brutalnie składać pocałunki na całym moim ciele.
Nie grał w grę wstępną.
Bałam się. Nigdy nie chciałam mieć takiego pierwszego razu.
Chłopak ściągnął ze mnie ubrania zostawiając mnie w samej bieliźnie i wziął się za siebie.
Ściągnął bokserki i zawisł nademną.
Piszczałam i wierciłam się ale to nic nie dawało.
W pewnym momencie poczułam że zostaję bez dolnej części bielizny.
David przystawił swojego członka do mojego wejścia i z całej siły pchnął do przodu.
Zapiszczałam troszkę głośniej i ugryzłam go w rękę.
Póscił moje ramiona i uśmiechnął się cwaniacko.
D: Twojej matce się z czasem spodobało. Mam nadzieję że bierzesz tabletki.
Facet zaśmiał się przedemną a ja kolejny raz zapiszczałam gdy z całej poruszył się we mnie. Jego ruchy były brutalne i szybkie.
Płakałam i jeszcze raz płakałam.
D: Twój chłoptaś cię nie uratuje szmato - uderzył mnie pięścią w brzuch w chwili w której doszedł aa ja zawyłam z bólu.
E: Jesteś pojebanym sadystą, gwałcicielem i hujem! - wywrzeszczałam mu to prosto w twarz.
D: Za to mnie kochałaś ! - i znowu ten cwaniacki uśmiech...
E: Ciebie? Nigdy!
D: Och serio? - David wstał i podszedł do drzwi gdzie miał koszulę.
Koło mnie leżały spodnie. Skorzystałam z okazji i chwyciłam pistolet. Bruten nie widzial tego ponieważ zaciągał wtedy sweter a ja zaczęłam się ubierać.
D: Lepiej zrobisz jak oddasz pistolet - warknął w moją stronę.
E: O ten ci chodzi? - pokazałam i wymierzyłam mu w nogę.
Zawył z bólu i upadł a ja zaczęłam uciekać. Odtworzyłam drzwi, gdzie przebywała moja mama i zaczęłam ją rozwiązywać.
D: Złe posunięcie kotku - jego głos było słychać już z korytarza. Wpakował kulejąc do środka i kopnął mnie. Poleciałam ścianę i uderzyłam w nią głową.
Odtworzyłam szeroko oczy i zobaczyłam kobietę przywiązaną do krzesła.
Kim ona jest? I dlaczego jest przywiązana?
Podszedł do niej jakiś facet i wymierzył pistoletem w jej głowę.
D: Miałem to zrobić troszkę później ale zmusiłaś mnie do radykalnej zmiany decyzji. Zapamiętaj że to jest tylko i wyłącznie twoja wina dziwko.
Kim on jest? Dlaczego on mnie tak nazywa?!
D: Teraz popatrz jak twoja rodzicielka umiera.
M: Kochanie, kocham Cię...przepraszam za wszystko...aaaaałaaaa!!! - W pomieszczeniu odbił się huk wystrzału. Kobieta dostała kulką w nogę.
Skuliłam się na swoim miejscu i załkałam.
D: Boisz się? To patrz teraz - rozległ się kolejny huk.
D: Dostała w wątrobę. Co mam teraz zrobić kochanie? Za chwile wykrwawi się na śmierć.
E: Zostaw ją.  Zadzwoń po karetkę!
D: Co? Możesz powtórzyć? Aaaa okej już się robi.
Facet wymierzył jej w głowę i szczelił. Krew poleciała na wszystkie strony.
On to zrobił na poważnie?! Bezwładne ciało koboety opadło na podłogę.
D: Zapamiętaj, że ona zginęła przez ciebie. Ty tu zawiniłaś! - podszedł do mnie i pociągnął mnie do góry.
D: Teraz została tylko ty...

--------------************----------------******

Mamy kolejny rozdziała
Ps. Jest niesprawdzony więc przepraszam. Zrobię to jak znajdę czas :)
Jak wam się podoba?
Dupmy pewnie jak zawsze :(
Do zobaczenia w następnym

Chapter 8

***Evie***

Starałam się jechać jak najszybciej.  Łzy leciały mi ciurkiem po twarzy i myślałam tylko o jednym.
O moich rodzicach.
Okey, może ich nienawidziłam, a oni żałują że spłodzili takie gówna jak mnie, ale to jednak dalej moja rodzina.
Jeżeli David pisał prawdę...Jeżeli mój ojciec zmarł. Ba! Został zabity, a matka dalej żyje, to muszę ją uratować.
Może wtedy zaczniemy naprawiać nasze relacje...Może zaczniemy się dogadywać.
Ugh! O ile ona jeszcze żyje...- westchnęłam i wyjęłam swój telefon. Wybierając numer Davida, zastanawiałam się czy nie pakuję się w jeszcze większe bagno
Czy nie pozbędę się wszystkich problemów gdy umrę?
Może łatwiej popełnić samobójstwo niż żyć w tym zdradliwym świecie pełnym oszustwa i bólu?
Ehh, jestem pojebaną idiotką, która nie potrafi docenić życia. Chłopak odbiera po 3 sygnałach.D: Och Evie, słoneczko ty moje. Wiedziałem, że przejmiesz się losem swojej mamusi i będziesz chciała się spotkać. Będę czekać na roku 12 i 10. Pośpiesz się, czas leci tik, tak, tik, tak - Ton Davida był pewny siebie i irytujący. Bawił się ze mną.
E: Zrobię, co tylko będziesz chciał, ale zostaw moją matkę w spokoju!
D: To nie ty tu dyktujesz warunki! - krzyknął - Zamknij mordę szmato. Masz 10 minut - Rozłączyłam się i krzykęłam najgłośniej jak umiałam. Docisnęłam pedał gazu do końca i jechałam dalej. Jechałam na pewną śmierć.

***Niall***

Dzwoniłem do Evie kilka razy. Cały czas odrzucała połączenie.
Postanowiłem nic nie mówić chłopakom i działać na własną rękę. Zadzwoniłem do mojego brata, który mieszka w okolicy i już po chwili przyjechał jednym ze swoich aut. Był bogaty, z resztą jak cała nasza rodzina. Potem go odwiozłem i pojechałem za dziewczyną, która prawdopodobnie jest już w Londynie. Co jeśli coś sobie zrobi? Nie wybaczę tego sobie. Już raz bym ją stracił. Ten raz to za dużo. Życie ma się jedno a ona chyba chce popełnić samobójstwo. Znając ją, jedzie teraz do Davida. Jedzie tam na swoją zgubę.

***David***

D: Wszystko mamy już gotowe, twoja córeczka zaraz tutaj będzie. Jednak całkowicie straciła rozóm. Pcha się tutaj, myśląc że może cię uratować. Hahaha! Ale prawda jest taka że obydwie, zarówno ty jak i twoja sórka suka jesteście już martwe.M: Zniszczyłeś nam życie sukinsynie. Najpierw odebrałeś nam Evie, teraz zabiłeś mi męża! Zabij mnie na miejscu! Nie zniosę śmierci mojej córki! Zostaw ją w spokoju!
D: Nie tak szybko mamusiu. Najpier muszę Ci opowiedzieć pewną historię. Ile razy Evie przychodziła do mnie i się skarżyła jaką ma zwyrodniałą matkę? Ile razu wypłakiwała mi się w ramię, bo TY zabraniałaś jej przyjaźnić się ze mną, Ellą i Louisem?!Co do mnie, miałaś rację, jednakże Ella i Louis zostali przy twojej córuni. Ona Cię nienawidzi kobieto, a jednak jedzie tutaj, żeby uratować twój tyłek!
Co za ironia! hahaha...Och Losie. Niezłe niespodzianki spotykają nas po drodze.
M: Nie waż się tak o niej mówić!
D: Bo co mi zrobisz? - wyciągnąłem pistolet i przyłożyłem jej do głowy - Wystarczy, że pociągnę za spust a moje całe problemy się skończą. Ale wiesz co? Zrobię to przy Evie. Patrzenie jak cierpi będzie dla mnie rozkoszą. Hahahhaha - Odwróciłem się tyłem do kobiety i poszłem do drzwi.
Pora zacząć zabawę.
________________________________________________________________________________

Rozdział do dupy. No i krótki, ale chciałam żeby taki był. To będzie taki wstęp do tego co się stanie w następnym itd.
Do końca opowiadania przewiduję max 5-6 rozdziałów i epilog. Prawdopodobnie zwolnię troszkę z pisaniem, ponieważ całkowicie uszła mi wena na to opowiadanie.
Mam nadzieję, że mi wybaczycie :)
Ps. Przepraszam za błędy, rozdział niesprawdzony
Kocham was i do następnego.
Ps. Chcecie nexta w ogóle?

Chapter 7

Dziś jest dzień w którym po raz pierwszy czuję się szczęśliwa.
Na początku troszkę pokłóciłam się na temat wycieczki z rodzicami.
Twierdzili, że jeżeli ta pojadę, to naćpam się do nieprzytomności, nie będę nic pamiętać z tej wycieczki i wrócę z brzuchem. No, a wtedy nawet nie mam się co pokazywać w domu.
Wkurzyłam się wtedy porządnie i wyszłam z domu, wcześniej upewniając się że z hukiem zatrzasnęłam drzwi.
Od tamtej pory nie zamieniłam z rodzicami ani jednego słowa.
Oni też jakoś specjalnie nie starali się żeby odnowić nasze kontakty.
Od kłótni minęło już 5 dni.
Dziś jest ten dzień w którym wyjeżdżam.....

***

Ugh! Niell miał być tutaj kilka godzin temu!
Dlaczego on się spóźnia? Może...może coś mu się stało?
Całym moim ciałem wstrząsnął dreszcz.
Nie! David by się do tego nie posunął.
Staram się uprzątnąć mój umysł z tych myśli.
Za dużo o nim myślę, Za dużo myślę o tej popieprzonej sytuacji.
On by nie mógł zabić nikogo z moich bliskich....Ba nawet, by nie mógł ich skrzywdzić.
Jest 23 i słyszę (w końcu) trąbienie pod moim domem.
E: No na reszcie - wzdycham sama do siebie i otwieram drzwi. Niall stoi ze smutnym wyrazem twarzy, wyraźnie widzę, że coś go trapi, ale pogadamy o tym innym razem..
Gdy blondyn mnie zauważa, na jego ustach pojawia się lekki uśmiech...ach szkoda tylko, że jego oczy nie ukrywają tego bólu jaki ma w sercu.
N: Przepraszam, że dopiero teraz, ale chłopakom zepsuło się auto i... - uciszyłam niebieskookiego przykładając mu palec do ust i podałam mu moją torbę.
E: Ważne, że nic wam się nie stało. Już się martwiłam, że spotkało was coś złego.
N: A co miałoby się nam stać? - chłopakowi zrzedła mina i niespodziewanie warknął w moim kierunku.
E: Wypadek? - od razu wyplułam te słowa.
N: Yhy, choć. Clifford nie może się doczekać, żeby cię poznać.

Skinęłam głową, ubrałam buty i kurtkę i wyszłam za nim z domu.
Gdy upewniłam się, że dobrze zamknęłam dom, wsiadłam do białego SUV'a i zapięłam pasy.
Niall kierował, a ja siedziałam między oknem a przystojnym blondynem, z kolczykiem w wardze.
Wydaje mi się, że skądś go znam.....aha!
To jest ten znajomy Nialla z pizzerii.
Obsługiwał mnie.
L: Hej mała! Znowu się spotkamy - jego śmiech rozniósł się po aucie a potem kontynuował. - Jestem Luke, ale mów mi Lukey albo Hemmo....Jak wolisz - posłał mi chyba najbardziej serdeczny uśmiech jaki kiedykolwiek dostałam.
E: Ja jestem Evie, ale pewnie Niall już ci mówił jak mam na imię - chłopak się zaśmiał a wtedy przerwał mu inny.
M: A mi mów Mike, Clifford jestem, miło cię w końcu poznać. Niall tyle o tobie opowiadał...-tym razem wszyscy wybuchli śmiechem.
N: To nie prawda!....No może troszkę nabomknąłem....
L: Stary, cały czas o niej nawijałeś, jaka ona to jest idealna i w ogóle...
Uśmiechnęłam się ale wtedy usłyszałam coś, co mnie zabolało...Bardzo...

***Niall***

N: Myliłem się, wcale taka nie jest. - powiedziałem cicho sam do siebie, ale jednak chyba za głośno.
Odwróciłem się w stronę dziewczyny, która miała teraz zaciśnięte oczy i była skierowana twarzą w stronę szyby. Luke popatrzył na mnie jak na idiotę i zaczął szeptać coś do dziewczyny.
Noż kurwa...
To będzie chyba najgorszy wypoczynek w moim życiu...

~~Dwa dni później~~

Jest źle, nawet bardzo...
Dziewczyna mnie unika, mój przyjaciel zamienia ze mną kilka zdań w ciągu dnia i prawie cały swój czas spędza z nią.
Szlag by trafił każdego na moim miejscu.
Żałuję tych słów, wypowiedzianych na głos. Ale jednak nie zmieni to mojego zdania o niej.
To co zobaczyłem wtedy...aż trudno mi to przecisnąć przez gardło.
Tęsknię za nią bardzo....i wydaje mi się, że zakochałem się w niej...ale...ehh
Siedzę sobie teraz na kanapie w salonie i oglądam jakiś badziewny film.
Zostałem sam w domu, Luke gdzieś polazł z Evie a pozostała trójka poszła do klubu.
Teraz tak się zastanawiam, czy nie powinienem jej tego powiedzieć...w sensie tego co zobaczyłem tam wtedy...no ale cóż...
Wstałem i odpaliłem mojego laptopa.
Od razu wszedłem na eBay i facebooka.
Wyszukałem to czego szukałem.
Pokażę jej to gdy tylko wróci.
Wtedy usłyszałem trzaśnięcie drzwiami.
O wilku mowa. Zamknąłem pokrywę i wszedłem do kuchni.
E: Dziękuję ci Luke! Było wspaniale - brunetka wspięła się na palce i pocałowała chłopaka w policzek.
Nie powiem...teraz chętnie rozpierdoliłbym łeb blondynowi. Nawet jeżeli to był tylko taki przyjacielski pocałunek.
L: Musimy to kiedyś powtórzyć - gołąbeczki się zaśmiały a ja już nie wytrzymałem i odchrząknąłem.
N: Nie chce wam przeszkadzać, ale muszę porozmawiać z nią - wskazałem na Ev.
E: Wątpię, że mamy o czym. Idę na chwilkę na laptop, jeżeli nie masz nic przeciwko.
N: Mamy, przyjdź za chwilę do mnie.
E: Yhy. Może... - Przewróciłem tylko oczami i skierowałem się do mojego pokoju.
Trzeba trochę ogarnąć ten burdel.
Poskładałem koszulki na jeden stos, spodnie na drugi i tak dalej a potem włożyłem je do szafy.
Właśnie podnosiłem się w podłogi, kiedy z całej siły oberwałem drzwiami.
Wylądowałem na podłodze zgniatając całym swoim ciężarem ciała rękę.
Zabolało....Kurwa...boli jak cholera.
Ale dopiero się zaczyna.
Dziewczyna stoi teraz zapłakana przede mną i zrzuca mi laptopa na kolana, nieudolnie zresztą, bo sprzęt ląduje na podłodze.
E: CO TO MA DO CHOLERY BYĆ?! - Wrzeszczy na mnie i pokazuje na wyświetlacz laptopa - NIE MOGŁEŚ MI TEGO POKAZAĆ?! - Łzy spływają jej strumieniami po policzku.
N: Nie...nie wiedziałaś? - O kurwa.
E: O TYM, ŻE NA TYM JEBANYM PROFILU JEST DO SPRZEDANIA MOJE "DZIEWICTWO"?!
NIE KURWA, NIE WIEDZIAŁAM!
FAJNIE BYŁO ZGRYWAĆ DZIWKĘ WIESZ? TYLKO ŻE TAK NA PRAWDĘ NIE UPRAWIAŁAM JESZCZE SEKSU! I TERAZ WSZYTKO POSZŁO SIĘ JEBAĆ A TY MNIE NAWET NIE RACZYŁES O TYM POINFORMOWAĆ!
N: Myślałem..że to ty to dodałaś...Te twoje zdjęcia...i ten filmik... - Jąkałem się...czyli to tak...no pięknie Niall
E: Ja?! Serio?! Wiesz co?! Jesteś dupkiem, a te zdjęcia!? David kiedyś zaciągnął mnie na haju do fotografa! Stąd one są! - Dziewczyna zaczęła wychodzić z mojego pokoju ale zatrzymałem ją ostatkiem sił.
N: Nie, Posłuchaj, Przepraszam - spuściłem wzrok - ale tu chodzi też o co innego. On...ten...wysłał mi filmik w którym no wiesz...a no i kazał ci tam sprawdzić pocztę.
Nie wiem o co mu chodzi, ale lepiej, jeżeli to zrobisz.
Dziewczyna podeszła do mnie i po prostu mnie uderzyła. Policzek zapiekł mnie a do tego doszedł sakramencki ból ręki.
No i wtedy zdarzyło się coś, czego bym się nie spodziewał.
Dziewczyna przytuliła się do mnie  i co chwila szeptała tylko "przepraszam" i "przepraszam",
Usiadłem z nią na łóżku i sprawdziliśmy jej pocztę.
Miała kilka nieodebranych wiadomości ale jedna z nich zawierała załącznik.
Zaczęliśmy czytać.

"Mam nadzieję, że spodobała Ci się małą niespodzianka w postaci filmiku. 

Huhu, pewnie nieźle się wkurzył i już ze sobą nie rozmawiacie...

Ach no i bym zapomniał. Jakiś chłopak, z Cambridge wylicytował "twoją ofertę"

Ale to nie koniec dobrych wieści dziwko.

Może jeszcze nie słyszałaś, ale twoi rodzice mieli "Wypadek".

Mamusia obecnie przebywa ze mną, ale tatuś....ojoj pewnie przewraca się już w lesie, widząc co robisz.

Do zobaczenia szmato, a i do tego żebyś mi uwierzyła, wysyłam ci zdjęcie.

Ps. Twoja mama ma niezłą dupkę"

Załącznik

O ja pierdole....
N: Evie, znajdziemy ją,  nie płacz...ciii - starałem się uspokoić dziewczynę, ale ta wyrwała się nagle z mojego uścisku i wybiegła z domu.
Potem usłyszałem piski opon...Evie, dziękuję, że zostawiłaś nas bez pojazdu....
Przecież byśmy ci pomogli.....

___________________________________________________________________________________

Troszkę trudno było mi napisać ten rozdział. Powody są takie iż rozwaliłam sobie palca. Strasznie boli, poza tym, bez niego troszkę trudno pisać xD
W ogóle w tym tygodniu miałam masę nauki i musiałam zaliczyć kilka sprawdzianów i w ogóle, w ciul nauki jest.
Zaczęłam już pisać Staya, więc myślę, że w piątek rozdział już będzie :)

2 KOMENTARZE = NEXT

Wprowadzam małe zmiany :)

Chapter 6

Zawiodłam, przepraszam ale nie miałam możliwości napisania kolejnego rozdziału, gdyż byłam u taty. 
Napiszcie w komentarzu jak wam się podoba. Proszę, dla was to tylko mała przysługa, która zajmuje kilka sekund.

***Niall***

Siedziałem w pokoju dziewczyny i patrzyłem jak śpi. Jej kasztanowe włosy leżały zmierzwione na poduszce a nadgarstek miała zawinięty bandażem.
N: Jestem gównianym przyjacielem. Powinienem był być przy tobie cały czas. Nie pozwoliłbym Ci tego zrobić. Ale hej! Tym razem tak łatwo się ode mnie nie oddalisz. Nie opuszczę cię na krok. - Uśmiechnąłem się jak głupek, sam do siebie.
Rozumiem ją. Może niektórzy będą twierdzić, że jesteśmy jak ogień i woda. Jak wenus i mars..ale prawda jest inna. Jesteśmy tacy sami. Nasz przeszłość jest podobna. Kiedyś radziłem sobie z problemami tak samo jak ona, poprzez alkohol i narkotyki.
Gdyby można było można cofnąć czas....
Ale wtedy bym jej nie poznał.
Ona dalej tkwiłaby w tym gównie.
Nadal byłaby oszukiwana przez tego całego Davida...
No właśnie, co do niego, to już trafiłem na jego ślad.
Gość długo nie pożyje.
To jedno mogę mu obiecać.

~~Dwa dni później~~

***Evie***

Nie żałuję tego co zrobiłam.

Niall chyba też nie ma mi tego za złe, ale nie opuszcza mnie na krok od tego zdarzenia.

Dziś jest poniedziałek. 

Dziś po raz pierwszy raz od Bóg wie jakiego czasu poszłam do szkoły.

To takie dziwne oprzytomnienie po tych tygodniach spędzonych w domu.

Czuję się, jakbym obudziła się z jakiegoś snu i wkroczyła do rzeczywistości.

No tak, rzeczywistość przyniosła mi 5 sprawdzianów jednego dnia.

Wszystko spisałam z książek i zeszytów.

Nauczyciele się nie zorientowali.

Liczę na przynajmniej 2 albo 3.

Gdy tylko weszłam do szkoły, głowa każdego z uczniów - moich znajomych - przekręciła się w stronę drzwi.

Patrzyli na mnie, jakby zauważyli zjawę.

Ich twarze były pełne zdziwienia, jakby nie spodziewali się że przyjdę w końcu do szkoły.

Po chwili przez tłum gapiów przepchała się Ella i zaczęła biec w moim kierunku. Wskoczyła na mnie jak jakaś opętana, ale w końcu nie widziałyśmy się od dłuższego czasu.

Syknęłam z bólu kiedy złapała za moje nadgarstki, ale ona tego nie usłyszała.

Za bardzo była zajęta opowiadaniem co działo się w szkole.
Ponoć David został zawieszony w prawach ucznia.
Kamila zaczęła chodzić z Erykiem.
Thomas zerwał z Tessą a kapitanem szkolnej drużyny footbollowej został nie kto inny jak Alex.
Alex był jednym z moich "przyjaciół".
Było jeszcze tego w ciul i trochę ale nie zapamiętałam wszystkich. Zadzwonił dzwonek i trzeba było iść na lekcje.
Pożegnałam się z przyjaciółmi i poszłam na lekcję.
Pierwszy miałam francuski. Nie lubię tego przedmiotu ale cóż.
 Trzeba żyć....

(kilka godzin później)

Ostatnie co mieliśmy to w-f.
Nareszcie koniec lekcji.

Bożżżż, jak się cieszę. To była masakra.

Po szkole umówiłam się z Niallem w pizzerii.

Miał przyprowadzić w końcu swoją siostrę bym ją mogła poznać. 

Huhu, jak się cieszę. 

Ella ma wpaść do mnie wieczorem na jakiś film. 

Jest jeszcze jedna zajebista wiadomość!

Dowiedziałam się, że chłopcy z którymi przyjaźni się Niall, wyjeżdżają pod namioty i zaprosili blondyna.

Znowu on może ze sobą wziąć jeszcze jedną osobę.

Zaproponował mi ten wyjazd i bez zastanowienia się zgodziłam!

Pora odpocząć od tych wszystkich problemów.

 

***Inscrutable***

 

I: Jaki mamy plan? Najpierw zdjęcia czy... 

D: Zamknij się - Ten człowiek warczy na mnie już od jakiegoś czasu. Mam go dość - Dajmy jej odpocząć kilka dni. Poza tym dopiero wylądowała w szpitalu. 

Psychikę ma już na skraju wytrzymałości. Zdjęciami zajmę się sam.

I: Jak tam chcesz, ale jeżeli cię nakryją...

D: Wpadniesz razem ze mną krutasie. Teraz wypierdalaj stąd i załatw porządnie te hamulce. Nie od dziś wiadomo że jej rodzice lubią szybko jeździć...

___________________________________________________________________________________

Krótki wiem, ale taki miał być :)

W przyszłym już pojawi się akcja. Rozdział dodam jak najszybciej. 

Teraz miałam problemy z nauką itp.

Wybaczcie i pamiętajcie: KAŻDY KOMENTARZ KTÓRY TU ZOSTAWICIE JEST DLA MNIE BARDZO WAŻNY! DLATEGO PROSZĘ, WYRAŻAJCIE SWOJE OPINIE :*

Liebster Blog Award

„Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego bloga w ramach uznania za „dobrze wykonaną robotę”. Jest przyznawana dla blogów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.”

#1 Dziękuję za nominacje:

*Julce xx

*Lucy Hale 

*Wiktorii Salskiej

(Napiszę to w jednym poście, [jestem leniem :p])

Odp. #1

1.Jakie jest Twoje największe osiągnięcie?

1 miejsce w konkursie fotograficznym i wiele razy miejsca na podium w biegach krótkodystansowych :D

2.Kim chciałabyś być w przyszłości?

Zastanawiałam się nad pójściem na policjantkę (albo ogólnie jakieś służby mundurowe) albo na weterynarię :)

3.Co Cię najbardziej pasjonuje?

Fotografia

4.Dlaczego zaczęłaś pisać?

Nie wiem, po prostu miałam chęć w sobie, żeby wylać na świat dzienny to co o dawna układało mi się w głowie.

5.Jakie jest Twoje ulubione motto?

Nie patrz w przeszłość. Ona już była. Nie myśl o przyszłości. Ona przyjdzie. Myśl o teraźniejszości, bo tych chwil się nie powtórzy :p

6.Jakie wartości są dla Ciebie najważniejsze?

Przyjacielskość, humor, szczerość

7.Czym kierujesz się w życiu?

Prawdą 

8.Masz jakieś nieosiągalne marzenia? Jakie?

Zobaczyć moich idoli (w szczególności 1D, JB i 5SOS) :'(

9. Z jaką osobą chciałabyś spędzić resztę życia?

Z moimi przyjaciółkami

10.Masz osobę, dzięki której zawdzięczasz istotną zmianę w swoim życiu?

Tak, jest ich kilka

11.Jest coś czego bardzo chcesz się pozbyć, lecz bez skutku?‎

Tak :( 

Odp. #2

1.Jak nazwiesz swoje dzieci ?

Pytanie, czy będę miała dzieci :p Ale podoba mi się imię Dawid, Kasia i Anita 

2.Jaki masz znak zodiaku ?

Wodnik

3.Jaki masz kolor ścian w pokoju ?

Zielone

4. Jaki sport uprawiasz ?

Piłkę ręczną, siatkę i nogę :D 

5. Jaki blog najczęściej czytasz ?

After i Baby I'm a sinner (chyba tak się pisze :p) 

6. Ile masz kolczyków ?

2  

7.Chciałbyś/chciałabyś mieć tatuaż ?

Tak 

8. Wolisz morze czy góry ?

Morze

9. Twoje ulubione zwierze ?

 Pies/Kot <3

10.Ulubiony polski piosenkarz ?

 Nie mam

11. Lubisz chodzić na imprezy ?

Nie, wolę siedzieć w domu 

Odp. #3

1.Jakie masz marzenie ?

Ojj, spotkać chłopców i mieć spokojne życiee!

2.Czego boisz się najbardziej?

Pszczół, os itp....

3.Motto życiowe.

Wyżej :D

4.Ulubiony film.

Dużo ich ale najlepsze to: "Igrzyska śmierci", "Niezgodna" i "Więzień labiryntu"

5.Znajdujesz złotą rybkę , jakie są twoje 3 życzenia ?

Mieć dodatkowe 100 życzeń :P

6.Co dla ciebie znaczy przyjaźń ?

Dla mnie jest to cos ważnego. Dwie osoby który darzą siebie wielkim zaufaniem i które są szczere wobec siebie i oddałyby za ciebie życie (no dobra bez przesadyzmu :p) i przede wszystkim się kochają. 

Ale niestety, są też dwulicowcy...

7.Ile już piszesz?

Długo. To opowiadanie od niedawna ale wcześniej miałam 2 blogi.

8.Jakie masz plany na przyszłość ?

Kontynuować pisanie :D

9.Przyjaźń vs miłość ?

Przyjaźń

10.Kto jest dla ciebie autorytetem ?

Moja przyjaciółka

11.Co Cię skłoniło do zaczęcia historii z blogowaniem?

Chęć wylania tego co mam w głowie innym ludziom :D

a teraz nominacje :D

1. Impossible

2. Souvenir of that night

3. Still Love 

4. We were born for this 

5. Beat the storm  

6. Night Owl 
7. More Than Friends 
8. all I want is love 
9. Forbidden feeling 
10. - 
11. - 

Przepraszam że tylko 9, ale ja głównie czytam blogi na wattpadzie i tak jakoś wyszło :D :*

Dziękuję jeszcze raz a teraz pytanka:

1. Należysz jeszcze do jakiegoś innego fandomu?
2. Jakiej muzyki słuchasz?
3. Ulubiona książka?
4. Ulubiony film?
5. Dlaczego zaczęłaś pisać / zacząłeś?
6. Masz dalsze plany związane z pisaniem?
7. Ulubione FF
8. Uprawiasz jakiś sport?
9. Masz zwierzęta?
10. Jakie?
11. Ulubiony przedmiot w szkole? (nie piszcie że drzwi :D)

Chapter 5

Jestem idiotką.
Co ja sobie myślałam, gdy mieszałam w to gówno Nialla?
Co ja sobie myślałam gdy go pocałowałam?
Odpowiedź jest taka; JA NIE MYŚLAŁAM.
Teraz nie tylko ja jestem w niebezpieczeństwie ale także on.
On....moi rodzice....mój brat....moi znajomi...
Trzęsę się, kiedy tylko o tym myślę.
Moje spotkanie z niebieskookim odwołałam tłumacząc, że źle się czuję.
Od kilku dni cały czas przesiaduję w domu.
Nikt mnie nie odwiedza, nikt mi nie pomaga...
Z resztą, nie umieli by. Nie zrozumieli by tego.
Nie myślcie sobie, że Niall mnie także ignoruje.
Był u mnie w domu kilka razy, lecz moja matka mówiła że mnie nie ma lub gdy jej nie było, nie otwierałam drzwi. Prosiłam ją o to. Było mi łatwiej. Jej nie obchodziło, dlaczego nie chodzę do szkoły. Pewnie podejrzewała że znowu coś wzięłam i źle się czuję.
Telefon leżał rozładowany pod moim łóżkiem. Przypuszczam że w mojej skrzynce jest już pełno wiadomości tekstowych jak i głosowych.
Nie chcę mieć z nikim kontaktu, choć już nie wytrzymuję psychicznie.
Gdybym tylko mogła, spotkałabym się z moją przyjaciółką.
W przeszłości ona....tylko ona rozumiała moje problemy.
Zawsze sprawiała, że wszystkie negatywne emocje uchodziły ze mnie i na ich miejscu pojawiała się ulga i poczucie szczęścia (o ile można było to tak nazwać).
Nie żałuję przyjaźni z nią do dziś.
Prawie wszyscy mają o niej złe zdanie. Ale nieliczni tacy jak ja, kochają ją.
Przez ten okres zjadłam może tylko kilka owoców i jeden jogurt.
Strach przed tym, że on tu jest, że mnie obserwuje, że w każdej chwili może mi coś zrobić...całkowicie zasłania potrzebę nad jedzeniem. Czuję że zrzuciłam jakieś 2 kilo, może 3.
Nie jestem w stanie tego określić, ale teraz po raz pierwszy odczułam wielką falę głodu.
Niechętnie zwlokłam się z łóżka i zeszłam do kuchni.
Moja "kochana" mamusia oczywiście nie zrobiła zakupów i lodówka jest pusta.
Jedynie kasa leży na stole a z nią liścik, że rodzice jadą na kilka dni do babci i zostawiają mi kasę na jakieś jedzenie.
"Super, po prostu super."
Wzięłam pieniądze ze stolika i poszłam ubrać buty.
Wzięłam jeszcze tylko z haczyka klucze i wyszłam z domu.
Stwierdziłam że pójdę do pobliskiego sklepu i tam kupię potrzebne rzeczy żeby coś sobie zrobić.
Na drzwiach zastałam jednak tylko kartkę "Zamknięte".
No tak....dziś niedziela. Wszystkie osiedlowe sklepy będą pozamykane.

Czekam już w barze od pół godziny.
Jedzenie lada moment powinno być.
Siedziałam zaraz przy oknie i podziwiałam słońce, które u nas nie jest rzadkością ale też nie ma go zbyt często. Taka aura.
Taki mamy klimat - uśmiechnęłam się, chyba pierwszy raz od spotkania z blondynem.
Wstałam z krzesła gdy usłyszałam mój numerek.
Podeszłam do blatu a chłopak, wysoki i muszę przyznać że przystojny podał mi pudełko.
Uśmiechnął się do mnie przegryzając w tym samym czasie kolczyk w wardze.
Awww...jezu nie wiem czemu ale to jest sexi według mnie.
Od zawsze takich lubiłam.
No ale są wyjątki, takie jak Niall....tylko że w tym jest coś więcej niż tylko "lubię".
Nie wiem co to jest, ale....
Dźwięk zatrzaskiwanych drzwi obudził mnie z przemyśleń i spojrzałam w ich stronę.
Za blatem pojawił się nowy chłopak.
Blondyn, niebieskie oczy jak u anioła...coś od razu ożyło w moim brzuchu.
Poczułam mrowienie.
Znana mi bardzo dobrze postać chłopaka stała właśnie przede mną i tak samo jak na mojej, na jej twarzy malowało się zdziwienie.
N: Co....Co ty tutaj robisz?
L: Zamówiła sobie pizze, nie widzisz - drugi blondyn, znacznie wyższy od Nialla zaśmiał się a niebieskooki rzucił mu dziwne spojrzenie.
N: Zamknij się Luke. Jakby co, powiedz szefowi że wyszedłem. Z resztą już koniec mojej zmiany. Trzymaj się jakoś.
L: Spoko. - Podczas ich krótkiej wymiany zdań zdążyłam wyjść niezauważona z baru i zaczęłam biec w kierunku domu.
Co jak co...troszke mam daleko.
Po chwili usłyszałam za sobą wołanie.
Nie zważając na wszystko przyśpieszyłam kroku.
Zachowuję się jak idiotka. Wiem o tym. Nie chcę z nim jednak gadać.
Ja nie wiem czego ja chcę. Nie wiem czy kiedykolwiek wiedziałam.
Wołania troszkę ucichły co znaczyło że oddaliłam się od chłopaka.
Nie mogę go tak traktować.
Tęsknie za nim.
Zaprzeczam sama sobie.
Za wiele myśli bije się w mojej głowie.
Mój dom wyłonił się za zakrętu.
Wyjęłam klucze z torebki gdy tylko do niego dotarłam i pośpiesznie odtworzyłam drzwi.
W środku zastałam totalny burdel.
Zasłony leżały na ziemi, krzesła z jadali były połamane, talerze leżały porozbijane na ziemi.
To zdecydowanie nie była robota jednej osoby.
Upadłam na kolana.
Za wiele tego wszystkiego. Emocje mnie roznosiły.
Łzy zaczęły strumieniami spływać po moim policzku.
Podniosłam głowę żeby jeszcze raz spojrzeć na to wszystko i wtedy usłyszałam huk rozbijanego szkła u mnie w pokoju i głosy uderzeń w drzwi wejściowe. Zignorowałam to drugie.
Wyjęłam nóż z szuflady i poszłam na górę trzymając go za sobą.
Huk dochodził prawdopodobnie z mojego pokoju.
Uchyliłam drzwi. Było ciemno. Ktoś umyślnie zgasił światło i zasłonił rolety.
Nie dostrzegłam tam jednak nikogo. Żadnej żywe duszy.
Wiatr jedynie unosił lekko zasłonę i powiewał nią w kierunku drzwi.
Zapaliłam światło i zastałam tu jeszcze gorszy burdel niż na dole.
Na ścianach były napisane różnorodne wyzwiska na mój temat.
Zdjęcia, moje z Niallem  i pozostałymi, które zdążyliśmy zrobić ostatnio były rozbite. Książki były podarte a drzwi do łazienki były w opłakanym stanie. Można było by powiedzieć że ich w ogóle nie było.
Nie! Za dużo tego!
Co to ma być?! Dlaczego akurat ja?!
Łzy nasiliły się jeszcze bardziej.
Na chwiejnych nogach weszłam do łazienki gdzie na lustrze było coś napisane pisakiem.
E: Zniszczę wszystko w twoim życiu suko. Dosłownie! Pozabijam wszystkich na których ci zależy a potem ciebie. Będziesz cierpiała. To dopiero początek! - Przeczytałam na głos po czym z całej siły uderzyłam w lustro. Szkło rozprysło się wszędzie gdzie tylko mogło a ja upadłam na ziemię.
Wtedy usłyszałam jak drzwi frontowe się otwierają i Niall krzyczy i wyklina pod nosem.
E: Nie, proszę nie teraz! - dławiłam się wodą płynącą z moich oczu. Dźwięk praktycznie w ogóle nie wyszedł z moich ust. Sięgnęłam do szafki w której zwykle trzymałam kosmetyki i inne pierdoły.
Po chwili trzymałam już w ręku małą srebrną żyletkę. Oparłam się o drzwi i zamknęłam oczy.
Jedno pociągnięcie, może najwyżej dwa. Na więcej nie ma czasu.
Kroki chłopaka było słychać już na schodach.
Wzięłam głęboki oddech i zrobiłam pierwsze cięcie.
E: Nie zabijesz mnie, zrobię to za ciebie! - wysyczałam przez zęby, jakbym sama chciała siebie uświadomić w tym co chce zrobić.
Pociągnęłam drugi i trzeci raz. Blondyn był już w moim pokoju.
Usłyszałam ciche przekleństwa wydobywające się z jego ust a potem oberwałam drzwiami w plecy.
Na mojej ręce pojawiła się jeszcze jedna, głębsza rana.
Krew? Ona była wszędzie.
N: Odtwórz te cholerne drzwi. Ew!
Teraz już jest wszytko jedno. Tracę przytomność.
Wszystkie złe emocje wypływają ze mnie. Czuję ulgę. Przesuwam się i pozwalam chłopakowi wejść do środka.
N: Boże kochany! Evie! Co ty zrobiłaś?!

E: Ja tylko chciałam siebie ukarać. Nikt - syknęłam z bólu gdy próbowałam wstać - Nikt przeze mnie nie zginie. Przepraszam.
N: Hej! Wszystko będzie dobrze! - chłopak chwycił ręcznik wiszący koło niego i złapał moją rękę, z której sączyła się krew. Zaczął uciskać to miejsce tak żeby zatamować krwawienie. - Evie! Słyszysz mnie?!
Nie zdążyłam odpowiedź. Oczy same mi się zamknęły. Przechyliłam się na bok i upadłam na ziemię.
Straciłam przytomność. Krzyki blądyna pozostały w mojej głowie i ostatnie co pamiętam to gdy wyciągnął telefon i zaczął gdzieś dzwonić.
______________________________________________________________________________

Hej :D
Przepraszam że tak długo nie było rozdziału.
Dopiero wczoraj dostałam naprawionego już kompa ale nie zdążyłam dokończyć rozdziału. Jak wam się podoba ten? Mi tak średnio, ale coś musiałam napisać. :D Piszcie co myślicie!
Liczę na wasze KOMENTARZE I OBSERWACJE <3
Dla was to tylko chwilka, a dla mnie....cóż dla mnie to coś ważnego. Bo dzięki temu wiem, że czytacie to co piszę :D
Do następnego, buziaki :**

(Postaram się napisać jak najszybciej)

Przepraszam!! :(

Przez najbliższy czas nie będzie rozdziałów.
Wczoraj robiłam przemeblowanie w pokoju i pewnie teraz zastanawiacie się co ma piernik do wiatraka. A otóż to że mam starego grata (jednostkę) i jak wyłączyłam listwę to szlag go trafił i się kabelki spaliły.
:(
Nie wiem kiedy będzie gotowy, ale być może napiszę rozdział na telefonie.
Ps. Przepraszam za opóźnienia. Kocham i do zobaczenia <3

Chapter 4

Bałam się jak cholera.
Siedząc na przednim siedzeniu, moje ręce dygotały.
Niall starał się mnie uspokoić za co w głębi duszy mu dziękuję, jednak jego starania poszły na marne.
Lubię go...cholera, bardzo go lubię.
Nie wiem jak w takim krótkim czasie nabrałam zaufania do zupełnie obcego mi faceta.
Takiej więzi nie czułam nawet z Ellą.
Może to narkotyki były problemem? Może to właśnie przez nie nie potrafiłam nawiązać nowych znajomości?
Dobra koniec rozmyśleń. Jestem prawie na miejscu..znaczy, jesteśmy.
Dasz radę Ev, dasz radę ... nie jednak nie dam rady,,,
N: Evie...posłuchaj, wiem że się boisz i w ogóle ale nie przejmuj się teraz nim. Myśl o tym co osiągniesz jak wyznasz prawdę. Wiem o czym mówię. Nie boj się i rób swoje - niebieskooki przytulił mnie a potem uśmiechnął się do mnie ukazując przy tym równe, białe zęby.
E: Niall, nie znasz go. Nie wiesz do czego on jest zdolny - spojrzałam na niego smutno.
N: A on nie wie, do czego ja jestem zdolny - i na tym się skończyło. Weszłam do środka i zostawiłam chłopaka na parkingu.

***Niall***

Dwie godziny później otrzymałem SMS od dziewczyny.

Napisała mi w nim, że pojechali już po tego kutasa i lepiej żeby mnie nie było, gdy przyjadą.

Chrzanić to. 

Ona nie wie jaki jestem i to moja wina. Powinienem być z nią szczery a zamiast tego nagadałem jej bzdur o mojej przeszłości.

Może i to lepiej? Gdyby się dowiedziała co robiłem i gdzie wylądowałem to by nie chciała ze mną trzymać.

Może podzielę się z nią kiedyś tą historią...a jeżeli nie, to i tak prędzej czy później wyjdzie. 

Nie zamierzam popuścić temu.....grrrrr nie ma słów odpowiednich żeby określić tego bydlaka...

Mniejsza z tym. Jeszcze mu się oberwie i tym razem już się nie powstrzymam przed rozjebaniem mu czaszki. 

Gniew ogarnia mnie, gdy widzę radiowóz podjeżdżający na parking i wysiadających z niego dwóch policjantów i Davida.

Wchodzą do środka i tym razem nie staram się powstrzymać żeby pozostać na zewnątrz. Wchodzę do budynku i od razu zauważam Evie. Stoi pod ścianą. Policjanci zostawiają chłopaka samego a ten natychmiast podchodzi do dziewczyny.

D: Ty jebana szmato! Jak mogłaś na mnie donieść do psów?! Jesteś pojebana czy jak? Najpierw sama ... - przerwałem mu gdy miał wypowiedzieć słowa, które mogłyby zostać użyte przeciw mojej towarzyszce.

N: David jak się nie mylę? Miło mi cię w końcu poznać popaprańcu. A co miała zrobić, gdy najpierw ją zdradziłeś a potem zrzuciłeś ją ze schodów będąc kompletnie naćpanym? Przyznaj się huju że handlujesz narkotykami. Trafisz wtedy do pierdla jeszcze na dłużej. Co ty na to?

D:  Ty do kurwy kim niby jesteś że tak wiele o mnie wiesz?!

N: Mam informatorów - posłałem chłopakowi cwaniacki uśmiech i podszedłem do dziewczyny.

D: Aha i jeszcze jedno, nazwij ją jeszcze raz szmatą a pożałujesz. - Powiedziałem już pół szeptem i odwróciłem się do dziewczyny.

N: Wszystko gra? 

E: Nie kazałam ci tu przychodzić. 

N: Wiem

E: Narażasz się

N: Wiem

E: Po co to robisz? - Wszystkie te pytania dziewczyna wypowiedziała ze smutkiem na twarzy i z wyraźną troską o mnie. Moja odpowiedź nie mogła być inna.

N: Dla ciebie.

*

Po porozmawianiu z kilkoma policjantami, którzy wiedzą już o sprawie, zgodzili się na wpłacenie kaucji za dziewczynę. W przeciwnym razie musiała by stanąć przed sądem i pójść do więzienia a tak wszystko ją ominie.

Jej nazwisko zostanie wykreślone i nie będzie miała nic wspólnego ze sprawą.

Dodatkowe pomogły w tym zeznania Ev. Można by było uznać, że brązowo włosa robiła to bo bała się chłopaka.

Gdy wsiedliśmy do samochodu dziewczyna zrzuciła mi się na szyję.

E: Dziękuję, tak bardzo ci dziękuję! Jesteś najlepszy! - Powiedziała te słowa a ja w sumie nie moglem się z tym zgodzić.

N: Nie prawda...po prostu powiedzmy że wiem jak to jest. - Posłałem jej uśmiech, w którym (może mi się wydawało), pojawił się ból.

To prawda, wiem jak to jest siedzieć w pace.

Za pobicie tego chłopaka dostałem rok w zawieszeniu.

Gdy miałem 18 lat, przyłapano mnie na handlowaniu prochami. Odsiedziałem wtedy kilka miesięcy po czym mój ociec wpłacił za mnie kasę. 

Chciał żebym przekonał się na własnej skórze jak to jest...i w sumie mu się udało.

Potem wysłał mnie na odwyk.

Po powrocie poznałem dziewczynę....i wtedy pobiłem tego gościa. 

Dostawiał się do niej i każdy na moim miejscu wpadł by w złość....

A może nie?

Nie wiem., staram się o tym zapomnieć....

Gdy kolejny raz zagrozili mi więzieniem, prosiłem o jak najniższy wyrok i chyba się udało.

I na szczęście....

Dobra koniec wspomnień. Koniec.....

E: Prawda, nigdy w swoim życiu kogoś takiego nie poznałam, a uwierz, poznałam wiele osób.

N: W to nie wątpię - zaśmialiśmy się i pojechaliśmy do domu.

Mam nadzieję, że to już koniec problemów z nim.

Heh, jutro trzeba iść do szkoły.

Przez ten czas, w którym Ev leżała w domu, najczęściej zwalniałem się z 2 albo 3 ostatnich i przychodziłem do niej.

Tam bardziej zaprzyjaźniłem się z Ellą i z Louisem, który przychodził na najdłuższej przerwie pod szkołę.

Nawet fajni ludzie, szkoda tylko że zeszli na taką drogę....

Sam nie byłem lepszy. - westchnąłem i skupiłem się na prowadzeniu.

(Następny dzień)

***Evie***

Następny dzień był rozpoczęty przeze mnie z uśmiechem na twarzy.

Ubrałam się, umyłam zęby i poszłam na śniadanie.

Rodziców jak zwykle nie było. Pojechali do pracy.

Zostawili mi na stole pieniądze na obiad i napisali karteczkę, że wrócą później niż zwykle.

Dla mnie tak w ogóle mogli by wcale nie wracać. Tak czy siak nie widujemy się.

Jak leżałam przez ten cały czas po wypadku, oboje nawet nie raczyli wziąć sobie kilku dni wolnego.

Ale....to normalka. To tak, jakbym nie miała rodziców.

Heh

Zrobiłam sobie kanapkę do szkoły, wrzuciłam ją do torby i wyszłam z domu, zamykając go wcześniej na klucz.

Niall podjechał po mnie kilka minut później i razem ruszyliśmy do szkoły.

 *

Kilka godzin później byłam już z blondynem na obiedzie. Powiedział, że postawi. Kłóciłam się z nim, jednak poszło to na marne.

Zamówiliśmy sobie spagetti, które już po 10 minutach kończyliśmy,

Podczas spotkania omówiliśmy kilka spraw. 

Błahostek, ale nie było innego tematu.

Potem Niall zapłacił i wyszliśmy.

E: Ja się stąd przejdę, zrobię jeszcze małe zakupy do domu i pójdę pieszo. Stąd nie jest daleko.

N: Na pewno? Może wpadniesz do mnie...poznasz moją siostrę i ojca.

E: Może wieczorem, co ty na to? Teraz bym siadła chwilę nad książkami.

N: Okej, wpadnę po ciebie o 18 - Posłałam Niall'owi szczery uśmiech i zanim zdążyłam zareagować, podniosłam się na palcach i pocałowałam blondyna w usta. 

Nie był to długi pocałunek, ale nie wiem co mnie do niego skłoniło.

Gdy się oderwałam od ust chłopaka, ten chwycił mnie w pasie i przyciągnął jeszcze raz do siebie. 

Tym razem pocałunek był namiętny i pełny uczuć. 

Po chwili pozwoliłam chłopakowi wejść do środka i nasze języki rozpoczęły wojnę, na której oczywiście wynik był przewidziany. Niall wygrywał.

Po chwili odsunęłam się od chłopaka i uśmiechnęłam się do niego. Jego oczy pełne były uczuć, których wcześniej w nich nie dostrzegałam.

E: Do zobaczenia Niall - powiedziałam na koniec i poszłam

Po chwili coś zabrzęczało mi w kieszeni kurki. 

Wyjęłam telefon i zobaczyłam jedną wiadomość.

Zaczęłam czytać

"Widzę, że ty i twój nowy kochaś dobrze się bawicie. Miej się na baczności suko. Za niedługo twoje życie zmieni się w piekło D xx :*"

 Ręce mi zadrżały. Telefon wypadł mi z rąk i upadł w hukiem o kostkę. Podniosłam go szybko i zaczęłam uciekać z tamtego miejsca. On  tu musiał być, to on wysłał tego SMS....David....

___________________________________________________________________________________

Bożeee, kompletnie nie podoba mi się ten rozdział :(

Przepraszam, spieprzyłam :((

Następny będzie lepszy. Obiecuję i na pewno akcja się rozkręci.

Może już w niedziele dodam ponieważ zaczyna się weekend i będę miała więcej wolnego czasu :*

KOMENTUJCIE I OBSERWUJCIE :*

dla was to tak niewiele a dla mnie to mega ważne. :*

Do następnego :)

 

Chapter 3

  ***Evie***

Przed oczami mam ciemność a dookoła można usłyszeć pikanie maszyn.
Nie rozumiem co się ze mną stało.
Gdzie jestem? Co ja tutaj robię?
Nie potrafię odpowiedzieć na te pytania.
Próbuję odtworzyć oczy, lecz gdy tylko zaczynam, przeszywa mnie straszny ból.
Pierwsza próba nie była skuteczna.
Spróbowałam ponownie - dalej nic, a ból jest coraz silniejszy.
Krzywię się, słyszę jak ktoś wchodzi do tego pomieszczenia i siada na prawdopodobnie krześle, które stoi obok mnie. Nie poznałam jej od razu, dopiero po krótkiej chwili.
N: Jak się czujesz? Wiem, że pewnie i tak mnie nie słyszysz ale martwię się o ciebie. Leżysz na tym łóżku już od dwóch tygodni. Twój stan się poprawia. Lekarze powiedzieli, że jeżeli się obudzisz, za kilka dni będziesz mogła zostać wypisana.  -  Lekarze? To gdzie ja do cholery jestem? W szpitalu?
Jezu...i tak, słyszę go. Z każdym słowem jakby coraz wyraźniej.
Ostatnia próba, podnoszę powieki.
W końcu mi się udaje.
Zauważam chłopaka. Trzyma w swoich rękach moją i patrzy się na nią.
Próbuję się poruszyć, ale czuję jeszcze gorszy ból niż przedtem.
Chłopak to zauważa. Patrzy mi się prosto w oczy.
N: Ev! Boże, nie ruszaj się....idę po lekarza. Nie ruszaj się. - Chłopak wstał jak oparzony i wybiegł z pokoju.
Teraz miałam okazję, żeby się rozejrzeć dookoła. Białe sanitarne ściany, białe meble i biała pościel.
Tak, to zdecydowanie był szpital.
Tylko pozostaje jeszcze pytanie, co ja tutaj robię i dlaczego nie mogę się ruszyć?
Na te pytania zabrakło już czas. Do sali weszła grupka lekarzy.
Kazali zostać Niall'owi na korytarzu a sami zaczęli szperać coś przy sprzęcie.

(trzy dni później)

Dni leciały strasznie szybko.
Prawie cały czas zabierano mnie na różnorodne badania.
Wyniki jak na razie miałam dobre więc lekarze stwierdzili, że jutro będę mogła wyjść do domu.
Rozmawiałam z Niall'em już kilka razy. Opowiedział mi wszystko po kolei.

*flashback*

Obudziłam się dzisiaj dość wcześnie. Niall spał na krześle koło mojego łóżka.

Nie mogę zrozumieć, dlaczego on ciągle tu jest. Przecież się nie przyjaźnimy...a może jednak w jakiś sposób tak?

Niebieskooki odtworzył oczy po jakiś 15 minutach.

E: Dzień dobry śpiąca królewno - Blondyn się zaśmiał i podszedł do mnie.

N: Cześć

E: Co ty tu robisz? Dlaczego nie wróciłeś do domu?

N: Byłem jak spałaś. Przyszedłem jakieś 2 godzinki temu. - Uśmiechnął się ale zaraz twarz mu się skrzywiła.

E: Co jest?
N: Nadal nie mogę uwierzyć, że on ci to zrobił. Jest potworem.
E: Kto i co zrobił? - spytałam nie czając o co chodzi blondynowi.
N: David. Z tego co słyszałem, pokłóciłaś się z nim. On był na haju. Wpadł w gniew i zepchnął cię ze schodów. Na szczęście masz tylko złamane dwa żebra i rękę oraz strasznie potłuczoną głowę.
Lekarze mówili że mogło być gorzej. - Zdarzenia tej fatalnej nocy uderzyły we mnie niczym piorun. Jak on mógł? Jak on mógł mnie zdradzić? Łzy zaczęły pojawiać się w kącikach moich. Niall to zauważył. Automatycznie przysunął się do mnie i mnie objął.
N: Ciii, był dupkiem. Nie zasługiwał na ciebie. Już, nie płacz, spokojnie Ev. - Chłopak objął mnie jeszcze mocniej. Poczułam wtedy bezpieczeństwo. Czułam, że w jego objęciach mi nic nie grozi co było dziwne, bo chłopak nie wydawał mi się typem twardziela, jakim był David.
Co do niego, to może się oszukuję? Może nie płakałam przez to, że go nadal kochałam co czasem, a raczej dość często wydaje mi się kłamstwem, a przez przywiązanie i strach przed nim?
E: Dziękuję, że jesteś przy mnie....-powiedziałam cicho, ledwie słyszalnie, lecz chłopak zrozumiał.

*end flashback*

W tym dniu znacznie zbliżyłam się do chłopaka. 

Może to dziwne, że tak szybko się zaprzyjaźniliśmy i utworzyliśmy między sobą niesamowitą więź, ale wiedziałam, że to nie było żadne oszustwo.

Ella i Louis odwiedzili mnie kilka razy. Od tego feralnego zdarzenia nie widzieli się w ogóle z Davidem. 

Coś czuję, że pokonał ich granice i już nie zamierzali dłużej znosić jego jebanego zachowania. 

Ucieszyłam się na tą myśl. Zauważyłam też, że Niall nieźle zakumplował się z Lou co także przyniosło mi wiele radości.

(dwa tygodnie później)

Czuję się znakomicie. Ból już prawie przeszedł i ten teraźniejszy to nic w porównaniu do tego, który czułam po wybudzeniu.

David próbował się ze mną skontaktować kilka razy na co ja go tylko spławiałam.

Niall przychodził codziennie do mnie do domu, za co byłam mu bardzo wdzięczna.

Elka wyjechała na kilka dni do wujka, natomiast Louis czasami wpadał. 

Dziwiłam się, z jaką łatwością niebieskooki znosił moje humorki i zawsze udawało mu się mnie rozśmieszyć.

Od kilku dni media trąbiły o włamaniu do sklepu jubilerskiego, ale nie tego który został zwerbowany przez nas.

Kamery z monitoringu uchwyciły chłopaka, który zaraz pod sklepem zakładał kominiarkę. 

Nikt o zdrowych zmysłach nie robiłby tego zaraz przed kamerą, jednak ta nie uchwyciła go całego.

Ja wiedziałam kim on jest.

To był David.

Kolejny raz obrabował sklep, a mną zaczęły targać wyrzuty sumienia. 

Może powinnam zwrócić towar? Przynajmniej ten ode mnie....

Wiem, że muszę iść też na policję z tym, że ON mnie bił. 

Moje rozmyślenia przerwał głos mamy. 

Usłyszałam tylko "Niall przyszedł" i od razu wstałam z kanapy.

Muszę mu powiedzieć. Nie mogę tego trzymać w sobie.

On mnie zrozumie, na pewno....

E: Musimy porozmawiać. Chodź - wskazałam na schody i poszłam pierwsza. Chłopak szedł zaraz za mną.

Weszliśmy do mojego pokoju i od razu podeszłam do szafy, w której miałam skrytkę - taki mały sejf...

Wahając się, czy dobrze robię, wyciągnęłam woreczek i podałam go chłopakowi.

N: Co to jest?

E: Zapewne słyszałeś o włamaniu do sklepu jubilerskiego kilka dni temu, zarówno jak i ponad miesiąc temu, prawda? - Chłopak pokiwał zaskoczony głową. Zaraz twarz mu zbladła.

E: To - wskazałam na worek - jest...są to łupy z tego pierwszego włamania. Ja, El, Lou oraz David chcieliśmy to sprzedać a kasę wydać na prochy - prochy, właśnie....staram się o nich zapomnieć. Czuję straszną chęć żeby znowu zapalić skręta lub chociażby wstrzyknąć sobie jakąś dawkę innego narkotyku. Pożądanie tego prawie mnie zabija, ale staram się wytrzymać. Teraz uświadomiłam sobie, że byłam lub nadal jestem od nich uzależniona. - Jednak tylko David sprzedał łup. My wszystko schowaliśmy tutaj. To włamanie kilka dni temu prawdopodobnie, a raczej na pewno było robotą tego idioty. Rozpoznałam go na nagraniu. 

Ja...ja zastanawiam się, czy....czy nie zgłosić się na policję i wszystko oddać oraz wyjaśnić. - uśmiechnęłam się smutno do chłopaka, który był już cały zielony.

Na początku nic nie mówił. Stwierdziłam więc, że analizuje wszystko jeszcze raz słowo po słowie.

W końcu się odezwał. Jego głos był słaby i niepewny.

N: Powinnaś podać go na policję za kradzież. O Louisie i Elli nic nie mów. Jakby co mają alibi i spędzaliśmy razem czas w klubie poza miastem. Jeżeli o tym powiesz, będzie to równoznaczne z przyznaniem się ciebie do winy, jeżeli spróbują ciebie zamknąć....wpłacę kałcję - Chlopak wydusił to na samym końcu.

E: Niall, nie, nie pozwolę....to tylko moja sprawa. Nie mieszaj się w to. Proszę. Możesz być w niebezpieczeństwie gdy to zrobisz.

N: Niebezpieczeństwo mam we krwi. Nie powiedziałem ci wszystkiego o sobie...Kiedy zamierzasz zgłosić się na komisariat?

E: Teraz - wstałam z łóżka i wyszłam z pokoju, trzymając w dłoni worek. Przez to co teraz zrobię, moje życie może być w niebezpieczeństwie. Wiem jaki David jest okrutny i nic nie powstrzyma go przed zemstą.

Ale chcę mieć czyste sumienie, sumienie, które dopiero co odkopało się z pod sterty śmieci w moim sercu...

________________________________________________________________________________

Rozdział do dupy, kompletnie mi się nie podoba :(

Ale gdybym zaczęła go pisać jeszcze raz, schrzaniła bym go jeszcze bardziej.

SKOMENTUJCIE PROSZĘ. DLA WAS TO TYLKO CHWILKA A DLA MNIE TO WIELKA MOTYWACJA. DZIĘKUJĘ :*